Αυτη ειναι η ιστορια του ροζ καροτσιου, που λιγο εχει να κανει με το ροζ καροτσι αυτο καθαυτο, σαν αντικειμενο δηλαδη, και πολλα με την αλλαγη στην ζωη μας και την σταση προς την αλλαγη αυτη.
Δεν θα σας κρυψω οτι μεγαλωσα σε πλουσια οικογενεια. Εμαθα σε ιδιωτικα σχολεια, σε ακριβα ρουχα και παπουτσια και σε διακοπες στο εξωτερικο. Εμαθα επισης οτι οταν θες κατι πας στην κοπελα που σε κραταει αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια.
Δεν το ηξερα οτι ημουνα απο πλουσια οικογενεια γιατι ολοι γυρω μου λιγο πολυ τα ιδια ειχαμε. Εννοω οτι στο ιδιωτικο μου σχολειο, που ηταν ο κοινωνικος μου κυκλος, δεν ειχαμε φτωχες οικογενειες. Ηταν απλο... ειχες χρημα, πηγαινες ιδιωτικο, δεν ειχες, δεν πηγαινες.
Παρολα αυτα, δεν ειμουνα κακομαθημενη και ευχαριστω τον παππου μου. Ποτε δεν μου αρνηθηκε τιποτα (ηταν ο πατριαρχης της οικογενειας, σαν γνησιος Κρητικος), ΑΛΛΑ... επρεπε να το κερδισω. Ειτε με καλους βαθμους για μεγαλα πραγματα, ειτε με κατι απλο οπως να βοηθησω στο μαγειρεμα για να μου δωσει χρηματα για ενα παγωτο.
Η ζωη μου αλλαξε οταν γερασαν οι παππουδες (πρεπει να σημειωσω εδω οτι ο πατερας μου δουλευε με τον παππου μου και η μητερα μου δεν δουλευε οποτε ο,τι εισοδημα ειχαμε προερχονταν απο τους παππουδες). Η μητερα μου χωρισε τον πατερα μου, ετσι ξαφνικα, οταν ημουνα 12 ετων και στα 13 μου βρεθηκα να φυλαω παιδακια για χαρτζιλικι ή να κανω δουλειες του ποδαριου κοντα στα Χριστουγεννα για να παρω στα αδελφια μου δωρα απο τον "Αγιο Βασιλη" καθοτι η μανα μου δεν ασχολουνταν πλεον. Στα 15 μου διδασκα Αγγλικα και στα 17 μου εκανα ιδιαιτερα σε μεγαλυτερους απο εμενα για να δωσουν Πανελληνιες. Καπως ετσι πηγε... και απο "πλουσια" κατεληξα να ραβω τα ρουχα μου, να πρεπει να φτασω να μην εχω να φορεσω τιποτα για να πειστει η μανα μου να μου αγορασει κατι ή να το αγορασω μονη μου.
Ζουσαμε απο την συνταξη των παππουδων που η μητερα μου φροντιζε να ξεκοκκαλιζει για τις δικες της αναγκες καθε μηνα.
Οταν πεθαναν (ειμουνα 23), φροντισε να ξεκοκκαλισει 5 ακινητα σε μολις ενα χρονο και παρολαυτα να συνεχισει να χρωσταει χιλιαδες επι χιλιαδων σε τραπεζες και εφορια.
Εμενα πλεον δεν με ενοιαζε, ειχα φυγει, ειχα σπουδασει και μολις ειχα αρχισει να δουλευω... δεν ζουσα πλεον πλουσια... το αμαξι μου ηταν ενα σαραβαλακι (που λατρευα!), ειχα νοικιασει μια τρυπα διαμερισματακι κ επιτυχια ηταν ο μηνας που ειχα να πληρωσω το τηλεφωνο και δεν το ειχαν κοψει!! Και ξερετε κατι? Ειμουνα ευτυχισμενη!!
Οταν εμεινα εγκυος στην Μπου, ηθελα μανιωδως να της αγορασω ενα ροζ καροτσι!! Με τρεις ροδες, ξερετε απο εκεινα τα μοδατα πανακριβα? Που φυσικα με δυο ακομα παιδια, νοικι, μονο ενα εισοδημα και αυτο οχι σταθερο, μια μικροσκοπικη διατροφη του πρωην συζυγου για τα παιδια που ουτε σουβλακια δεν εφταινε να τους παρω, εννοειται δεν ειχα χρηματα να αγορασω. Ασε που δεν βρηκα μεταχειρισμενο... αντι αυτου μαζεψα χρηματα και αγορασα ενα καροτσι με τρεις ροδες, μοδατο οπως ηθελα... παλαιοτερο μοντελο, με τα γδαρσιματα του και τις ροδες λιγο φθαρμενες και κοκκινο αλλα δεν βαριεσαι. Αντιμετωπισα ομως δυο προβληματα... πρωτον, τα φρενα δεν δουλευουν. Μεγαλο ελλατωμα και το ανακαλυψα αφου γεννηθηκε το μωρο. Επικινδυνο θα ελεγα... ουτε το φρενο χειρος ουτε το φρενο της ροδας... δεν μπορω να το σταματησω εαν μου φυγει ουτε να το αφησω καπου γιατι χωρις φρενα, εαν εχει κλιση το εδαφος, εφυγε.
Το δευτερο ελλατωμα ειναι οτι ειναι ... τανκ! Μου εχει κανει δυσκολη την ζωη. Εκτος εαν εισαι σε εναν τεραστιο χωρο, δεν χωραει να περασει απο πορτες, δεν μπαινει σε μικρα ασανσερ κτλ.
Και πιανει και ΟΟΟΟΛΟ το πορτ μπαγκαζ του αμαξιου μου που δεν ειναι και μικρο.
Ετσι ξαναγεννηθηκε η επιθυμια για εκεινο το ροζ καροτσι... να ειναι ενα μικροτερο ροζ καροτσι μεν, αλλα αφου φαινεται οτι το χρειαζομαστε, ας ειναι ροζ. Και παλι, μεταχειρισμενο θα ειναι αλλα αυτην την φορα θα το κοιταξω πιο εξονυχιστικα.
Το ροζ καροτσι που το ειχα βρει στο ιντερνετ ηδη και το ονειρευομουν πριν συνειδητοποιησω οτι δεν εχω να το αγορασω (γιατι ονειρευομουν εκεινο το ακριβο οχι των 40 ευρω απο τα Τζαμπο), δεν εχει τοση σχεση με το αντικειμενο οσο με την επιθυμια μου για το καλυτερο για το μωρο μου.
Συνειδητοποιω οτι το "καλυτερο" δεν εχει τοση σχεση με τα αντικειμενα οσο με μενα... εγω, σε αυτα που μπορω, δινω το καλυτερο... το γαλα μου και οχι σκονη, το παιδικο απορρυπαντικο, την αγαπη μου και την υπομονη μου, το αιμα μου το ιδιο εαν χρειαστει.
Το ροζ καροτσι αντιπροσωπευει ομως ΚΑΙ το υλικο αντικειμενο. Επειδη δεν ειχα να της παρω καινουριο (δηλαδη να ειμαι σιγουρη οτι δουλευει κτλ), νομιζα οτι βρηκα καλη ευκαιρια και εκανα οικονομια με το μεταχειρισμενο και κατεληξε να ειναι επικινδυνο για την σωματικη της ακεραιοτητα.
Θα μου πειτε, αντε τραβα και παρε ενα απο τα Τζαμπο και τελιωνε... τα Τζαμπο που ανακαλλουν καθε μηνα ποσα προιοντα τους ως επικινδυνα για την υγεια μας... που εχουν μπιμπερο των 1.5 Ευρω μεν αλλα που δηλητηριαζουν τα παιδια μας, ετσι αντιστοιχα ειναι ολα τους τα προιοντα. Φθηνα γιατι δεν εχουν καμια εγγυηση ασφαλειας.
Καπως ετσι ενα "πλουσιοπαιδο" που ειχε μαθει στο κρεας καθε μενα, εφτασε μια εποχη να τρωει πατατες τηγανητες καθε μερα γιατι επρεπε να διαλεξει μεταξυ του φαγητου ή του να εχει τηλεφωνο εναν μηνα :) Δεν το λεω για λυπηση, καθε πραγμα που μου συνεβει με εκανε τον ανθρωπο που ειμαι σημερα.
Αλλα εκεινο το ροζ καροτσι γμτ... ακομα το ονειρευομαι :)
Δεν θα σας κρυψω οτι μεγαλωσα σε πλουσια οικογενεια. Εμαθα σε ιδιωτικα σχολεια, σε ακριβα ρουχα και παπουτσια και σε διακοπες στο εξωτερικο. Εμαθα επισης οτι οταν θες κατι πας στην κοπελα που σε κραταει αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια.
Δεν το ηξερα οτι ημουνα απο πλουσια οικογενεια γιατι ολοι γυρω μου λιγο πολυ τα ιδια ειχαμε. Εννοω οτι στο ιδιωτικο μου σχολειο, που ηταν ο κοινωνικος μου κυκλος, δεν ειχαμε φτωχες οικογενειες. Ηταν απλο... ειχες χρημα, πηγαινες ιδιωτικο, δεν ειχες, δεν πηγαινες.
Παρολα αυτα, δεν ειμουνα κακομαθημενη και ευχαριστω τον παππου μου. Ποτε δεν μου αρνηθηκε τιποτα (ηταν ο πατριαρχης της οικογενειας, σαν γνησιος Κρητικος), ΑΛΛΑ... επρεπε να το κερδισω. Ειτε με καλους βαθμους για μεγαλα πραγματα, ειτε με κατι απλο οπως να βοηθησω στο μαγειρεμα για να μου δωσει χρηματα για ενα παγωτο.
Η ζωη μου αλλαξε οταν γερασαν οι παππουδες (πρεπει να σημειωσω εδω οτι ο πατερας μου δουλευε με τον παππου μου και η μητερα μου δεν δουλευε οποτε ο,τι εισοδημα ειχαμε προερχονταν απο τους παππουδες). Η μητερα μου χωρισε τον πατερα μου, ετσι ξαφνικα, οταν ημουνα 12 ετων και στα 13 μου βρεθηκα να φυλαω παιδακια για χαρτζιλικι ή να κανω δουλειες του ποδαριου κοντα στα Χριστουγεννα για να παρω στα αδελφια μου δωρα απο τον "Αγιο Βασιλη" καθοτι η μανα μου δεν ασχολουνταν πλεον. Στα 15 μου διδασκα Αγγλικα και στα 17 μου εκανα ιδιαιτερα σε μεγαλυτερους απο εμενα για να δωσουν Πανελληνιες. Καπως ετσι πηγε... και απο "πλουσια" κατεληξα να ραβω τα ρουχα μου, να πρεπει να φτασω να μην εχω να φορεσω τιποτα για να πειστει η μανα μου να μου αγορασει κατι ή να το αγορασω μονη μου.
Ζουσαμε απο την συνταξη των παππουδων που η μητερα μου φροντιζε να ξεκοκκαλιζει για τις δικες της αναγκες καθε μηνα.
Οταν πεθαναν (ειμουνα 23), φροντισε να ξεκοκκαλισει 5 ακινητα σε μολις ενα χρονο και παρολαυτα να συνεχισει να χρωσταει χιλιαδες επι χιλιαδων σε τραπεζες και εφορια.
Εμενα πλεον δεν με ενοιαζε, ειχα φυγει, ειχα σπουδασει και μολις ειχα αρχισει να δουλευω... δεν ζουσα πλεον πλουσια... το αμαξι μου ηταν ενα σαραβαλακι (που λατρευα!), ειχα νοικιασει μια τρυπα διαμερισματακι κ επιτυχια ηταν ο μηνας που ειχα να πληρωσω το τηλεφωνο και δεν το ειχαν κοψει!! Και ξερετε κατι? Ειμουνα ευτυχισμενη!!
Οταν εμεινα εγκυος στην Μπου, ηθελα μανιωδως να της αγορασω ενα ροζ καροτσι!! Με τρεις ροδες, ξερετε απο εκεινα τα μοδατα πανακριβα? Που φυσικα με δυο ακομα παιδια, νοικι, μονο ενα εισοδημα και αυτο οχι σταθερο, μια μικροσκοπικη διατροφη του πρωην συζυγου για τα παιδια που ουτε σουβλακια δεν εφταινε να τους παρω, εννοειται δεν ειχα χρηματα να αγορασω. Ασε που δεν βρηκα μεταχειρισμενο... αντι αυτου μαζεψα χρηματα και αγορασα ενα καροτσι με τρεις ροδες, μοδατο οπως ηθελα... παλαιοτερο μοντελο, με τα γδαρσιματα του και τις ροδες λιγο φθαρμενες και κοκκινο αλλα δεν βαριεσαι. Αντιμετωπισα ομως δυο προβληματα... πρωτον, τα φρενα δεν δουλευουν. Μεγαλο ελλατωμα και το ανακαλυψα αφου γεννηθηκε το μωρο. Επικινδυνο θα ελεγα... ουτε το φρενο χειρος ουτε το φρενο της ροδας... δεν μπορω να το σταματησω εαν μου φυγει ουτε να το αφησω καπου γιατι χωρις φρενα, εαν εχει κλιση το εδαφος, εφυγε.
Το δευτερο ελλατωμα ειναι οτι ειναι ... τανκ! Μου εχει κανει δυσκολη την ζωη. Εκτος εαν εισαι σε εναν τεραστιο χωρο, δεν χωραει να περασει απο πορτες, δεν μπαινει σε μικρα ασανσερ κτλ.
Και πιανει και ΟΟΟΟΛΟ το πορτ μπαγκαζ του αμαξιου μου που δεν ειναι και μικρο.
Ετσι ξαναγεννηθηκε η επιθυμια για εκεινο το ροζ καροτσι... να ειναι ενα μικροτερο ροζ καροτσι μεν, αλλα αφου φαινεται οτι το χρειαζομαστε, ας ειναι ροζ. Και παλι, μεταχειρισμενο θα ειναι αλλα αυτην την φορα θα το κοιταξω πιο εξονυχιστικα.
Το ροζ καροτσι που το ειχα βρει στο ιντερνετ ηδη και το ονειρευομουν πριν συνειδητοποιησω οτι δεν εχω να το αγορασω (γιατι ονειρευομουν εκεινο το ακριβο οχι των 40 ευρω απο τα Τζαμπο), δεν εχει τοση σχεση με το αντικειμενο οσο με την επιθυμια μου για το καλυτερο για το μωρο μου.
Συνειδητοποιω οτι το "καλυτερο" δεν εχει τοση σχεση με τα αντικειμενα οσο με μενα... εγω, σε αυτα που μπορω, δινω το καλυτερο... το γαλα μου και οχι σκονη, το παιδικο απορρυπαντικο, την αγαπη μου και την υπομονη μου, το αιμα μου το ιδιο εαν χρειαστει.
Το ροζ καροτσι αντιπροσωπευει ομως ΚΑΙ το υλικο αντικειμενο. Επειδη δεν ειχα να της παρω καινουριο (δηλαδη να ειμαι σιγουρη οτι δουλευει κτλ), νομιζα οτι βρηκα καλη ευκαιρια και εκανα οικονομια με το μεταχειρισμενο και κατεληξε να ειναι επικινδυνο για την σωματικη της ακεραιοτητα.
Θα μου πειτε, αντε τραβα και παρε ενα απο τα Τζαμπο και τελιωνε... τα Τζαμπο που ανακαλλουν καθε μηνα ποσα προιοντα τους ως επικινδυνα για την υγεια μας... που εχουν μπιμπερο των 1.5 Ευρω μεν αλλα που δηλητηριαζουν τα παιδια μας, ετσι αντιστοιχα ειναι ολα τους τα προιοντα. Φθηνα γιατι δεν εχουν καμια εγγυηση ασφαλειας.
Καπως ετσι ενα "πλουσιοπαιδο" που ειχε μαθει στο κρεας καθε μενα, εφτασε μια εποχη να τρωει πατατες τηγανητες καθε μερα γιατι επρεπε να διαλεξει μεταξυ του φαγητου ή του να εχει τηλεφωνο εναν μηνα :) Δεν το λεω για λυπηση, καθε πραγμα που μου συνεβει με εκανε τον ανθρωπο που ειμαι σημερα.
Αλλα εκεινο το ροζ καροτσι γμτ... ακομα το ονειρευομαι :)
