Δεν μπορω να καταλαβω μερικους ανθρωπους και για λογους, που για αλλους φαινονται χαζοι, ακομα με εκπλησουν (δυσαρεστα).
"Γιατι σου κανει εντυπωση;" με ρωτανε ψιλο-ενοχλημενοι. "Αφου φαινοτανε/επρεπε να το περιμενεις/το ηξερες, απο την αρχη."
Ισως αυτοι οι "ανοιχτοματηδες" εχουν δικαιο. Ισως ειμαι οντως θεοστραβη... η εντελως αδαης. Ποτε στην ζωη μου δεν θελησα να κανω κακο σε ζωντανο, διποδο, τετραποδο ή πολυποδο.
Μεχρι που συνειδητοποιησα τι μου εκανε "εκεινος". Οχι μονο σε εμενα... σε εμενα, το δεχομαι, εστω. Ειμαι ενηλικας, δυνατη, μεγαλη, εκανα την λαθος επιλογη, πες το οπως θες. Στα παιδια μου ομως, εκει δεν το δεχομαι, δεν το δικαιολογω, δεν το συγχωρω.
"Κερδισα" το αμαξι, ναι αυτο που ΕΓΩ πληρωνα τοσα χρονια και εκανα το λαθος να βαλω στο ονομα του... "για φορολογικους λογους", ξερετε. Το κερδισα λοιπον στο δικαστηριο και ειχε ακομα εναν χρονο για να ξεχρεωθει. Με ειδοποιησε γεματος χαιρεκακια οτι τους τελευταιους εξι μηνες δεν το εχει πληρωσει και να προσεχω μην με σταματησουν στον δρομο.
Ξερετε "εαν δεν το εχω εγω, θα το καψω να μην το εχει κανεις", καπως ετσι σκεφτηκε ο παΤερας των παιδιων μου. Θα ζησουν τα παιδια μου ΚΑΙ αυτη την εξαθλιωση? Ενα ακομα οχι? Οχι δεν μπορω να σε παω ουτε μια βολτα? Χριστε μου, γιατι?
Μπορει ΕΝΑ λαθος, μια λαθος επιλογη να σου καταστρεψει την ζωη? Πως θα το γυρισω ολο αυτο? Γιατι ρε Θεε επιτρεπεις σε τετοιους ανθρωπους να το κανουν αυτο? Γιατι?
Ποσα χρονια μετα απο εναν χωρισμο σου παιρνει να σταθεις στα ποδια σου?
Πολλοι λενε για τον κρισιμο πρωτο χρονο... και να που περασε και ακομα δεν...
Δεν εχω καταφερει να σταθω, να προσφερω στα παιδια μου απλοχερα ουτε φαγητο. Κουραστηκα να μετραω, το φαγητο, τα χιλιομετρα που θα βγαλει η βενζινη που εχει το ρεζερβουαρ, να μετραω ακομα και το σεντ. Κουραστηκα να λεω οχι... οχι παγωτο, οχι παιχνιδι, οχι εξοδος, οχι πιτσα, οχι σνακ, οχι διακοπες, οχι μπανιο...οχι, οχι, οχι...
Κουραστηκα... κουραστηκα να βλεπω το υφος των παιδιων μου, 8 χρονων, να ζητανε κατι με ελπιδα την μια στιγμη και την σκια να περναει απο το βλεμμα τους την επομενη, να χαμηλωνουν τα ματια και να λενε "ξερω, ειναι ακριβο/δεν εχουμε λεφτα".
Κουραστηκα...
Τις κακες μου μερες, οταν μετραω τα τελευταια πεντε ευρω μου και ψαχνω τα ντουλαπια να δω τι θα μαγειρεψω, εκεινους τους μηνες που τον παρακαλω να βαλει την διατροφη 3 μερες νωριτερα να τους ψωνισω φαγητο, σκεφτομαι οτι ανταλλαξα μια Κολαση για μια αλλη.
Ανταλλαξα το ξυλο, τις βρισιες, τον διαρκη πανικο για την πεινα, την μιζερια και για τον αλλο πανικο του Θεε μου, τι θα τα ταισω αυριο??
Που εισαι κωλο Κρατος? Πως στηριζεις εμενα και ολες εκεινες τις μανουλες εκει εξω? Εφτασα να θεωρω κατορθωμα ζωης οτι (ακομα) δεν εχω παει στα συσιτια του Δημου.
Οτι ειμαι ακομα υγιης και οτι "αντεχω" τον πονο μιας ακομα κρισης χολης και δεν "χρειαστηκε" να παω νοσοκομειο, ουτε εγω ουτε τα παιδια μου.
Ζητω, χωρισα... και τωρα τι? Ετσι θα μας παει? Θα περιμενω να γινει το μωρο αρκετα μεγαλο μπας και το χωσω σε κανα παιδικο να βρω καμια δουλεια? Για να ζησω τα παιδια μου, θα πρεπει να μου τα μεγαλωσουν αλλοι?
Γιατι? Επειδη ειχα την ατυχια ο αντρας μου, ο πιο γλυκος και υποστηρηκτικος αντρας του κοσμου να ειναι ΑΜΕΑ και να μην δικαιουται και τιποτα επειδη ειναι αλλοδαπος.
Βρηκα την αγαπη... αλλα δεν τρωγεται και δεν πληρωνει το νοικι!!
Τις καλες μου ημερες ευχαριστω Θεο και Αγιους, για τα παιδακια μου. Ειμαι ευλογημενη! Εχω ο,τι ηθελα. Παρακαλεσα τον Θεο για ενα ακομα παιδακι, για ελευθερια, για αγαπη, για υγεια και μου τα εδωσε απλοχερα! Βλεπετε αυτα μου ελεγαν παντα οτι ηταν τα σημαντικα... και ειναι. Στα παραμυθια. Γιατι στην σκληρη κοινωνια που ζουμε, ολα αυτα αγοραζονται και αν δεν εχεις να τα πληρωσεις, δεν θα τα χαρεις. Ναι εχω ενα ακομα παιδακι... που φοραει ρουχα δευτερο και τριτο χερι (και λεω και ευχαριστω και το εννοω). Εχω ελευθερια, εχω αγαπη και δεν μπορω να τα χαρω γιατι το μονο που σκεφτομαι μερα νυχτα ειναι οτι αυριο μπορει να γυρισω τον διακοπτη και να μου εχουν κοψει το ρευμα (ασε, τηλεφωνο/ιντερνετ εχω καθε τριτο μηνα, ας ειναι καλα ο γειτονας που κλεβουμε ιντερνετ που και που).
Εκανα καλα λοιπον που χωρισα? Καναμε, ολες μας, καλα που χωρισαμε?
Νιωθω οτι ο Θεος μου ειπε "ναι, αλλα"... Σαν να πρεπει να διαλεξω πως θα πεθανω. Αργα και βασανιστηκα αλλα χορτατη ή ελευθερη και πεινασμενη :(
"Γιατι σου κανει εντυπωση;" με ρωτανε ψιλο-ενοχλημενοι. "Αφου φαινοτανε/επρεπε να το περιμενεις/το ηξερες, απο την αρχη."
Ισως αυτοι οι "ανοιχτοματηδες" εχουν δικαιο. Ισως ειμαι οντως θεοστραβη... η εντελως αδαης. Ποτε στην ζωη μου δεν θελησα να κανω κακο σε ζωντανο, διποδο, τετραποδο ή πολυποδο.
Μεχρι που συνειδητοποιησα τι μου εκανε "εκεινος". Οχι μονο σε εμενα... σε εμενα, το δεχομαι, εστω. Ειμαι ενηλικας, δυνατη, μεγαλη, εκανα την λαθος επιλογη, πες το οπως θες. Στα παιδια μου ομως, εκει δεν το δεχομαι, δεν το δικαιολογω, δεν το συγχωρω.
"Κερδισα" το αμαξι, ναι αυτο που ΕΓΩ πληρωνα τοσα χρονια και εκανα το λαθος να βαλω στο ονομα του... "για φορολογικους λογους", ξερετε. Το κερδισα λοιπον στο δικαστηριο και ειχε ακομα εναν χρονο για να ξεχρεωθει. Με ειδοποιησε γεματος χαιρεκακια οτι τους τελευταιους εξι μηνες δεν το εχει πληρωσει και να προσεχω μην με σταματησουν στον δρομο.
Ξερετε "εαν δεν το εχω εγω, θα το καψω να μην το εχει κανεις", καπως ετσι σκεφτηκε ο παΤερας των παιδιων μου. Θα ζησουν τα παιδια μου ΚΑΙ αυτη την εξαθλιωση? Ενα ακομα οχι? Οχι δεν μπορω να σε παω ουτε μια βολτα? Χριστε μου, γιατι?
Μπορει ΕΝΑ λαθος, μια λαθος επιλογη να σου καταστρεψει την ζωη? Πως θα το γυρισω ολο αυτο? Γιατι ρε Θεε επιτρεπεις σε τετοιους ανθρωπους να το κανουν αυτο? Γιατι?
Ποσα χρονια μετα απο εναν χωρισμο σου παιρνει να σταθεις στα ποδια σου?
Πολλοι λενε για τον κρισιμο πρωτο χρονο... και να που περασε και ακομα δεν...
Δεν εχω καταφερει να σταθω, να προσφερω στα παιδια μου απλοχερα ουτε φαγητο. Κουραστηκα να μετραω, το φαγητο, τα χιλιομετρα που θα βγαλει η βενζινη που εχει το ρεζερβουαρ, να μετραω ακομα και το σεντ. Κουραστηκα να λεω οχι... οχι παγωτο, οχι παιχνιδι, οχι εξοδος, οχι πιτσα, οχι σνακ, οχι διακοπες, οχι μπανιο...οχι, οχι, οχι...
Κουραστηκα... κουραστηκα να βλεπω το υφος των παιδιων μου, 8 χρονων, να ζητανε κατι με ελπιδα την μια στιγμη και την σκια να περναει απο το βλεμμα τους την επομενη, να χαμηλωνουν τα ματια και να λενε "ξερω, ειναι ακριβο/δεν εχουμε λεφτα".
Κουραστηκα...
Τις κακες μου μερες, οταν μετραω τα τελευταια πεντε ευρω μου και ψαχνω τα ντουλαπια να δω τι θα μαγειρεψω, εκεινους τους μηνες που τον παρακαλω να βαλει την διατροφη 3 μερες νωριτερα να τους ψωνισω φαγητο, σκεφτομαι οτι ανταλλαξα μια Κολαση για μια αλλη.
Ανταλλαξα το ξυλο, τις βρισιες, τον διαρκη πανικο για την πεινα, την μιζερια και για τον αλλο πανικο του Θεε μου, τι θα τα ταισω αυριο??
Που εισαι κωλο Κρατος? Πως στηριζεις εμενα και ολες εκεινες τις μανουλες εκει εξω? Εφτασα να θεωρω κατορθωμα ζωης οτι (ακομα) δεν εχω παει στα συσιτια του Δημου.
Οτι ειμαι ακομα υγιης και οτι "αντεχω" τον πονο μιας ακομα κρισης χολης και δεν "χρειαστηκε" να παω νοσοκομειο, ουτε εγω ουτε τα παιδια μου.
Ζητω, χωρισα... και τωρα τι? Ετσι θα μας παει? Θα περιμενω να γινει το μωρο αρκετα μεγαλο μπας και το χωσω σε κανα παιδικο να βρω καμια δουλεια? Για να ζησω τα παιδια μου, θα πρεπει να μου τα μεγαλωσουν αλλοι?
Γιατι? Επειδη ειχα την ατυχια ο αντρας μου, ο πιο γλυκος και υποστηρηκτικος αντρας του κοσμου να ειναι ΑΜΕΑ και να μην δικαιουται και τιποτα επειδη ειναι αλλοδαπος.
Βρηκα την αγαπη... αλλα δεν τρωγεται και δεν πληρωνει το νοικι!!
Τις καλες μου ημερες ευχαριστω Θεο και Αγιους, για τα παιδακια μου. Ειμαι ευλογημενη! Εχω ο,τι ηθελα. Παρακαλεσα τον Θεο για ενα ακομα παιδακι, για ελευθερια, για αγαπη, για υγεια και μου τα εδωσε απλοχερα! Βλεπετε αυτα μου ελεγαν παντα οτι ηταν τα σημαντικα... και ειναι. Στα παραμυθια. Γιατι στην σκληρη κοινωνια που ζουμε, ολα αυτα αγοραζονται και αν δεν εχεις να τα πληρωσεις, δεν θα τα χαρεις. Ναι εχω ενα ακομα παιδακι... που φοραει ρουχα δευτερο και τριτο χερι (και λεω και ευχαριστω και το εννοω). Εχω ελευθερια, εχω αγαπη και δεν μπορω να τα χαρω γιατι το μονο που σκεφτομαι μερα νυχτα ειναι οτι αυριο μπορει να γυρισω τον διακοπτη και να μου εχουν κοψει το ρευμα (ασε, τηλεφωνο/ιντερνετ εχω καθε τριτο μηνα, ας ειναι καλα ο γειτονας που κλεβουμε ιντερνετ που και που).
Εκανα καλα λοιπον που χωρισα? Καναμε, ολες μας, καλα που χωρισαμε?
Νιωθω οτι ο Θεος μου ειπε "ναι, αλλα"... Σαν να πρεπει να διαλεξω πως θα πεθανω. Αργα και βασανιστηκα αλλα χορτατη ή ελευθερη και πεινασμενη :(
