Κορη...

"Το πρωτο σας?" με ρωτάνε συνηθως ολο χαρα, αφου το μικρο πλασματακι που φοραω στον σλινγκ, εχει υπαρξει για άλλη μια φορα μαγνήτης ανθρωπων.
"Το τριτο" απανταω και συνηθως τους αφηνω λιγάκι αφωνους, πριν ψιθυρισουν "χαρα στο κουραγιο σας!".
Τους καταλαβαινω. Την σημερινη εποχη της υφεσης, μερικοι θεωρουν ότι ένα παιδι είναι ηδη δυσκολο εργο και δεν αποφασιζουν για δευτερο, ποσο μαλλον για τριτο.
Ουτε εγω ηθελα τρια παιδια, τουλάχιστον όχι στην αρχη, αλλα εάν πρεπει να υπαρξω απολυτα ειλικρινης με τον εαυτο μου, ηθελα μια κορη!

Πιστευω ότι κατά πασα πιθανοτητα, εάν τα διδυμα ηταν αγορι κοριτσι, δεν θα ειχα κανει άλλο παιδι. Λεω κατά πασα πιθανοτητα γιατι ξαφνικα θυμαμαι ότι η ζωη μου τον τελευταιο χρονο εχει αλλαξει. Θυμαμαι την ερωτηση του Τ. πριν ένα μιση χρονο "αλλα παιδια θελεις?". Η καταφατικη μου απαντηση εδραιωσε την σχεση μας. Δεν ηθελε να είναι με μια γυναικα που δεν ηθελε παιδια. Εκτιμησα αφανταστα την ειλικρινεια του όταν πριν λιγο καιρο τον ρωτησα τι θα ειχε γινει εάν του ελεγα ότι όχι, με τιποτα, δεν θελω αλλα παιδια... δεν θα είμασταν μαζι μου ειπε. Θα ηταν αδικο και για τους δυο μας, εκεινος να λαχταράει ένα βιολογικο του παιδι και να πιεζει και εγω να μην θελω, να πιεζομαι και να του στερω. Χαιρομαι που είμασταν στην ιδια σελιδα οσον αφορα το θεμα αυτό!

Ετσι λοιπον, καθομαι και την χαζευω... την κορη που παντα ηθελα. Που περιέργως, δεν ντυνω παντα στα ροζ (σημερα φοραγε ναυτικο μπλε και ασπρο!). Χαχανίζω σαν μωρο στην σκεψη της κορης μου! Ένα κοριτσι! Θεε μου ηθελα κοριτσι και εκανα κοριτσι!! Σ'ευχαριστω!!! Τοσα χρονια με αγορια, η αληθεια είναι ότι ωρες ωρες παραξενεύομαι στην θεα της... είναι κοριτσακι!

Μπορω να σας βρω χιλιαδες λογους γιατι ηθελα κορη... ισως επειδή ηθελα να είμαι μητερα κορης και να ΜΗΝ είμαι η μητερα μου. Με καποιον τροπο να απαλυνω τον πονο από τα δικα της λαθη... ισως εάν μεγαλώσω το θηλυκο μου παιδι όπως θα επρεπε να ειχα μεγαλωσει εγω, ισως εάν η σχεση μου μαζι της είναι διαφορετικη, ισως, το πληγωμενο κοριτσακι μεσα μου, θα γιατρευτεί και αυτό.
Θα μπορουσα να σας πω οτι ηθελα κορη επειδή μου αρεσουν οι κουκλες. Επειδή θελω να εχω να το μοιραστω αυτό. Τα κουκλόσπιτα, τις κουκλες μωρα, τα μακρια μαλλια με τους φιογκους... τα παιδικα!
Ελατε τωρα, μην μου πειτε οτι δεν είναι απίστευτα χαριτωμένα τα κοριστιστικα...
Δεν θελω μια ροζ πριγκιπισσα κορη όμως. Θελω μια Πανκ Ροκ κορη! Τρυφερη μεν αλλα και δυνατη! Όχι ένα ευθραυστο λουλουδι αλλα ομορφο παρολα αυτά. Και σιγουρα όχι το μικρο κακτακι που είναι τα αγορια!! Αλλα όχι, σιγουρα όχι μια ροζ πριγκιπισσα (εάν ακουσω την λεξη Μπαρμπι αναρωτιέμαι τι θα κανω???? Δεν είναι η εικονα που θελω να της περασω!! Θα ηταν εξαλλου τελειως ψευτικο γιατι μοιαζω με την γυναικα που εφαγε την Μπαρμπι ;) και τις φιλες της!! και ξερετε κατι? I rock regardless!!)

Σε αυτήν την εγκυμοσυνη, ηταν τελειως διαφορετικα και δεν μιλαω σωματικα. Βλέπετε τα αγορια ηρθαν μετα από χρονια προσπαθειών, τονους δακρυων ΚΑΙ χρηματων, με μεγαλο κοστος όπως και να το δεις. Αισθανθηκα πολλες πολλες φορες όλα αυτά τα χρονια οτι τα αγορια, η υπαρξη τους, ηταν βεβιασμενη. Δεν ηθελα, ΑΠΑΙΤΗΣΑ, να είναι εδώ, να τα γεννησω. Απαιτησα από τον Θεο τον ιδιο... τωρα που το σκέφτομαι ισως να απαιτησα πολύ και δεν επρεπε.. ιδιως από τον πρωην αντρα μου που δεν ηταν διατεθιμενος να μπει σε ολη αυτην την διαδικασια. Εκεινος θα προτιμουσε, εάν δεν ηταν ευκολο, να ζησει χωρις παιδια... εγω όχι.
Ξερω, ξερω... you should have taken a hint. Γιατι λυσσαξα αραγε να κανω παιδια με εκεινον τον ανθρωπο που προφανως ΔΕΝ τα ηθελε??
Επισης προφανως, παραειμαι πεισματαρα... and I don't take no for an answer!

Προ συνειδητοποίησης υπογονιμοτητας ειχα θρασσος. Ελεγα "δεν θελω να μεινω εγκυος αυτόν τον μηνα γιατι το παιδι θα είναι Διδυμος και δεν τα παω καλα με τους Διδυμους!". Μεχρι να φτασω να μεινω εγκυος, κατι χρονια μετα, ελεγα οτι δεν με νοιαζει όχι εάν είναι Διδυμος, αλλα είναι πρασινο με δυο κεφαλια και βουλες... εγω το ηθελα!! Όταν εμαθα οτι είναι δυο αγορια, ομολογω οτι λιγο, μια σταλια, στεναχωρηθηκα... αλλα ενιωθα οτι δεν εχω και την πολυτελεια! Βλασφημια! Εδώ άλλες και άλλες προσπαθουν πιο πολύ καιρο, και εδώ εχω διδυμα και τολμαω, ΤΟΛΜΑΩ, να στεναχωρηθώ που δεν είναι το ένα κοριτσι.

Όταν εμεινα εγκυος στην Μπου όμως, κατι συνεβει. Η Μπου ηρθε μονη της... ετσι απλα. Ενιωσα οτι εχω πλεον το δικαιωμα και να γκρινιαξω (και όχι αδικα γιατι ειχα απίστευτους εμετους μεχρι τον 5ο μηνα!), και να θελω κοριτσι και όλα... δεν ξερω γιατι, αλλα καταλαβα γιατι λενε τα παιδια της εξωσωματικης "πολύτιμα". Λαθος κατ'εμε βεβαια. Η φυσιολογικη συλληψη της κορης μου είναι το ιδιο πολυτιμη με την εξωσωματικη συλληψη των αγοριων μου και εννοείται οτι και τα τρια παιδια είναι το ιδιο πολύτιμα.
Εγω όμως, ενιωθα διαφορετικα με τα αγορια από οτι με την Μπου. Ενιωθα οτι σε μια φυσιολογικη συλληψη, ειχα δικαιώματα σε όλα... ενώ σε μια εξωσωματικη συλληψη, όχι. Λιγακι, σαν το "του χαρισαν γαιδαρο και τον κοιταζε στα δοντια". Άλλη μαμα εξωσωματικης εχει νιωσει ετσι αραγε?
Είναι λιγο χαζομαρα που σκέφτομαι οτι, αυτό για το οποιο εχεις κοπιασει πολύ, το προσεχεις περισσοτερο? Όχι το παιδι αυτό καθαυτο, αλλα την συμπεριφορα σου.

Ηξερα οτι το μωρο μου ηταν κοριτσι από την πρωτη στιγμη που ειδα τον μπλε σταυρο. Δεν ξερω πως.. ηταν σαν να μου το ειπε. Βεβαια ηταν και το ονειρο που ειχα συνεχεια. Ένα κοριτσακι με ασπρο αμανικο φορεμα και μαλλακια εως τον ωμο να περπαταει σε γρασιδι ξυπολητη... το δικο μου κοριτσακι!
Καπως ετσι λοιπον, ηξερα οτι θα κανω μια κορη... και την εκανα :)
And they lived happily ever after!!

Ας αρχισουμε λοιπον... στα Ελληνικα!

Γραφω... παντα εγραφα, από παιδακι ακομα. Εγραφα και φωτογραφιζα και δημιουργουσα. Καλλιτεχνικη φλεβα δηλαδή. Μετα "μεγαλωσα" και μου ειπαν ότι αυτά που κανουν δεν θα μου φερουν επαγγελματικη επιτυχια... "Οι καλλιτεχνες ζουν και πεθαινουν πτωχοι!" μου ειπε ο παππους μου, σπουδαγμένος, και σπουδαίος και τρανος Χημικος Μηχανικος της Αγροτικης Τραπέζης της Ελλαδος.
Η γιαγια μου κουνησε καταφατικα το κεφαλι συμφωνοντας... επισης σπουδαγμενη και μεγαλη και τρανη, Πολιτικος Μηχανικος της Αγροτικης Τραπέζης.
Εξαλλου αυτος ηταν ο λογος που δεν επετρεψαν και στην μαμα μου να ακολουθησει το παθος της για τεχνη. Βεβαια αυτό που ακολουθησε δεν το περιμεναν γιατι τελικα η μητερα μου δεν ακολουθησε κανενα παθος της, εκτος από εκεινο του απροφυλακτου σεξ και της καλοπέρασης, αλλα αυτό είναι μια ιστορια για μια άλλη φορα.

Ετσι λοιπον, σπουδασα και σπουδασα καλα και για πολύ καιρο. Και όχι μονο σπουδασα, αλλα αφου τελιωσα να σπουδαζω πηρα και δυο τρια ακομα πτυχιακια να εχουμε. Όχι τοσο μεγαλα και τρανα οσο του Πανεπιστημιου της Γλασκωβης, αλλα χρήσιμα. Ετσι εκτος του κυριου μου πτυχίου, κατεχω και πτυχιο (και αδεια εξασκήσεως επαγγέλματος) στα Αγγλικα και στην προσχολικη, ξενογλωσσση αγωγη και στα κομπιουτερ.

Τα δοκιμασα όλα... από λιγα χρονακια το καθενα. Το κυριως μου πτυχιο δεν πηγα ποτε στο ΔΙΚΑΤΣΑ να το αναγνωρισω και ετσι το "κυνηγησα" μονο οσο ειμουνα εξωτερικο. Θα ειχα μεινει εξωτερικο να ασκησω το λειτούργημα μου, μονο που ερωτευτηκα... και γυρισα Ελλαδα.
Η πρωτη μου δουλεια ηταν σε ένα φροντιστηριο Αγγλικων γνωστης αλυσιδας. Διδασκα (ω τι εκπληξη!), τα παιδακια προσχολικης ηλικιας. Ο μισθος δεν ηταν καλος και ετσι την επομενη χρονια, πηγα σε δουλεια με καλυτερο μισθο και πιο σταθερες ωρες, σε σουπερ high class παιδικο σταθμο των Βορειων Προαστιων οπου ειχα μαθητριες όπως την εγγονή του κου. Μητσοτακη... την ανηψια του κου. Σαρτζετακη (για οποιους τους θυμαστε) και παιδια διαφορων γνωστων ηθοποιων όπως της Πεμυ Ζουνη, του κου. Παπαδοπουλου κ.α.

Εφυγα μετα από λιγα χρονια ΚΑΙ από εκει γιατι βρηκα κατι λιγοτερο κουραστικο κ με περισσοτερα χρηματα και τοτε δουλεψα για γνωστη εταιρια Η/Υ. Καπου εκει αρχισε το καλλιτεχνικο μου όχι απλα να με τρωει, να μου εχει φαει τις σαρκες.. και ετσι αρχισα να ακολουθω παραλληλα το καλεσμα μου.
Ευτυχως δηλαδή γιατι οσο ελειπα σε κανονικη αδεια, η εταιρια εκλεισε το τμημα μου και με (μας) απελυσε ολους μαζι.
Εκτοτε μας ζω από την καλλιτεχνεια μου και μονο... ειτε αυτό είναι η φωτογραφια, ειτε η γλυπτικη μου, ειτε τα γλυκα μου ή διοργανώσεις γαμων και βαπτισεων. Πλουσια εχω δεχτει ότι δεν θα γινω ποτε, δεν ηταν αλλωστε και ποτε αυτοσκοπος μου. Το νοικι μου, τους λογαριασμούς και δυο εξτρα κάθε μηνα και ευτυχισμενη είμαι. Ή τουλάχιστον ημουνα... φιλοι μου, δεν μπορω να ζησω άλλο σε αυτην την χωρα!

Αυτην την χωρα την αγαπω... την λατρευω. Εχω ζησει πολύ, παρα πολύ ισως, στο εξωτερικο. Σε Μεσογιακες χωρες, σε κρυες χωρες, σε χωρες τροπικες. Παντα μου ελειπε η Ελλαδα. Ισως να γερασα... σαν νεανιδα, οι χωρες αυτές ηταν μαγικες! Τωρα το μονο που θελω είναι μια γωνιτσα να την πω σπιτικο, να ριζωσω και να μην φυγω ποτε. Ναι! Θελω να μεινω στην Ελλαδιτσα μου... αλλα μου το απαγορευουν! Μου το απαγορευουν εκεινοι που δεν μου επιτρεπουν να ζησω τα παιδια μου. Που δεν μου επιτρεπουν να τα μορφωσω, να τα κρατησω υγιη.
Τι να καθισω να κανω εδώ? Να φτασω (γιατι θα φτασω καποια στιγμη) να μην εχω να τα ταισω καθολου? Ηδη εχω κανει την μακαροναδα του ενός ευρω για τέσσερεις, τεχνη!! Πιο φθηνα δεν εχει! Κρεας δεν εχει ουτε δυο φορες την εβδομαδα πια... κάθε δευτερη πλεον. Ευτυχως που θηλαζω δηλαδή, τουλάχιστον το μωρο τρωει!

Ετσι που λετε... ο ξενιτεμος είναι δυσκολος. Κατ'αρχην η γραφειοκρατια είναι απιστευτη. Μονος σου δεν τα καταφέρνεις. Για να παρω την Βιζα για Αμερική ως συζυγος Αμερικανου και μητερα Αμερικανου τεκνου, μονο ότι δεν είμαι ελεφαντας δεν μου ζητησαν ακομα να αποδειξω. Ισως εάν ημουνα να με ζηταγε κανας Ζωολογικος Κηπος και να εμπαινα στην χωρα πιο ευκολα!
Εχουμε μελλον ακομα στις διαδικασιες. Η κορη μας θα εχει γιορτασει τα πρωτα της γεννεθλια εδώ μεχρι εμεις να παμε εκει.

Θα σας γραφω για διαφορα πραγματα εδώ. Ο,τι βρω και με απασχολει, με διασκεδαζει αλλα και με λυπει. Μεινετε εάν θελετε για παρεα... εχω πολλα να πω. Σιγουρα όχι όλα ενδιαφεροντα ή περισπούδαστα... και σαφως όχι πολιτικα ;) δεν εχω ιδεα από πολιτικη... ή από σπορ... εκτος από λιγα. Όπως Πατινάζ και Στιβο. Α ναι... είμαι ΑΕΚ. Μεχρι εκει :)

Με φιλικους χαιρετισμους,
Θέα