Χωρις τιτλο...

"Πειναω μαμα!". Ο γιος μου μπαινει στο δωματιο την ωρα που ξαπλωμενη προσπαθω να κοιμισω την αδελφη του. Ειναι στο στηθος και πιπιλαει για την παρει ο υπνος. "Σε λιγο ερχομαι" του απανταω ενω σκεφτομαι τι εχω να τους δωσω να φανε.
Ξερω οτι γαλα δεν εχει και απο το δικο μου εχω μονο 150μλ. Το αλλο το ηπιαν ολο. Εχω λιγα αυγα ομως, λιγες φετες τυρι και λιγες φετες γαλοπουλας. Σιγουρα εχω λιγες ακομα πατατες στην καταψυξη και δυο τρια καλαμποκια. Οοοοου, πολυ φαι! Δεν ξερω εαν εχω ψωμι βεβαια γιατι οσο και να παρω ποτε δεν ειναι αρκετο!

Η μπεμπα δεν με αφηνει να σηκωθω τωρα τελευταια. Θελει να ειναι στο στηθος για να παραμεινει κοιμισμενη και ετσι ειμαι μονιμως διχασμενη μεταξυ του μωρου, των μεγαλυτερων παιδιων και του σπιτιου. Ψαχνω στα τυφλα και βρισκω μια πιπιλα και την χωνω στο στομα του μωρου κρατωντας την αναπνοη μου. "Μην ξυπνησεις, μην ξυπνησεις, μην ξυπνησεις" λεω απο μεσα μου καθως σηκωνομαι προσπαθοντας να μην κανω θορυβο.
"Πειναω μανουλα!" επιτακτικη αναγκη, πισω απο την κλειστη πορτα. Εχει παει 12... πρωινο δεν εφαγε κανεις.
Σηκωνομαι και ευτυχως το μωρο πιπιλαει και παραμενει κοιμισμενο. Σιχαινομαι να βλεπω την πλαστικουρα στο στομα της. Οι φιλες μου απο την ομαδα θηλασμου θα φρικαραν! Αναρωτιεμαι τι στηριξη εχουν αυτες που εχουν την πολυτελεια να ειναι 24 ωρες το 24ωρο να ειναι με το μωρο.
Εχουν αραγε να δουλεψουν? Να καθαρισουν? Να φροντισουν δυο ακομα παιδια? Ειναι οι μονες που οδηγουν στην οικογενεια? Εχουν μαμα, πεθερα, θεια, αδελφη να βοηθησει?
Ε εγω δεν εχω... οποτε αισθανομαι λιγο λιγοτερες τυψεις για το κολπο της πιπιλας.

Παω στην κουζινα και ψαχουλευω. "Θελουμε τοστ!! Και ομελετα!! και.. και... και..." καπου εκει σταματαω να ακουω. Εχω μονο δυο φετες φωμι. Η καρδια μου βουλιαζει.
Ο ενας θελει γαλοπουλα τυρι και ο αλλος σκετο τυρι. Βαζω γαλοπουλα στο μισο τοστ και το κοβω στην μεση. Με κοιτανε με απορια και απογοητευση. Χαμογελαω και προσπαθω να ακουστω προσχαρη... "Ερχεται και η ομελετα!!". Καπως αναθαρρουν!
Το στομαχι μου, μου θυμιζει οτι και εγω πειναω. Ειμαι κανα 17ωρο νηστικη. Μετραω τα αυγα και φτιαχνω την ομελετα. Δεν κρατιεμαι και κλεβω μερικες μπουκιες. Τα παιδια καταβροχθιζουν την υπολοιπη.

Στο σπιτι μας τα παιδια μου δεν σκεφτονται μονο τα παιχνιδια οπως καθε παιδι, αλλα και το φαγητο. Η φραση "θα παμε σουπερ μαρκετ και θα σας αφησω να παρετε οοοο,τι φαγωσιμο θελετε" επιφερει πανυγηρισμους εξισου με την φραση "θα σας παρω ενα τεραστιο καινουριο παιχνιδι".
Αναλογιζομαι το παρελθον. Πως εφτασα εως εδω? Να μην μπορω να τα θρεψω? Μεγαλωσα σε πλουσιο σπιτι, εκανα φοβερες σπουδες. Παντα δουλευα, απο 13 χρονων. Μεγαλωσα τα αδελφια μου. Η γιαγια μου εζησε την Κατοχη. Παροτι σε σχεση με παρα πολλους, την περασανε "ελαφρια". Μενανε Αθηνα και ειχανε λεφτα. Παρολαυτα, η Κατοχη δεν εφυγε ποτε απο μεσα της, ουτε τα δυσκολα χρονια που περασε μετα τον διωγμο απο την Κωνσταντινουπολη.
Τα μπιφτεκια ηταν παντα μετρημενα στο ταψι. Δεν ειχε παραπανω εαν τυχον πειναγες ακομα.
Το ιδιο φαγητο θα εβγαινε απο το ψυγειο ξανα και ξανα και ξανα μεχρι να μουχλιασει (και καμια φορα ακομα και ΑΦΟΥ ειχε μουχλιασει). Ετσι μεγαλωσα... να τα μετραω ολα.

Ευτυχως γιατι μου χρειαστηκε. Φτιαχνω την ομελετα και σκεφτομαι τα 7000 Ευρω που μου χρωστανε. Θα πετουσα εαν τα ειχα! Πριν λιγο καιρο ελεγα "ευτυχως εχω την υγεια μου" αλλα δεν την εχω πια. Πρεπει να βγαλω την χολη μου αλλα δεν εχω ασφαλεια. Ο αντρας μου, εχει πολλαπλα προβληματα υγειας. Το σωμα του ειναι πλεον ολο μια πληγη. Δεν βγαινει απο το σπιτι. Το πρωι τα σεντονια ειναι ματωμενα. Και οι τοιχοι το ιδιο...
Του λεω συνεχεια ποσο τον αγαπω, του τραβαω τα χερια να μην ξυνεται και το χειροτερευει και του βαζω κρεμα.

Πηγα σε αυτα τα ΕΣΠΑ που σε βοηθανε και σου βρισκουν δουλεια. Ολα καλα, εντυπωσιακα ακομα, μεχρι που εφτασε στα παιδια.
"Ποσα παιδια εχετε?"
"Τρια, σχεδον 9 και 4 μηνων, το ενα εχει ειδικες αναγκες".
Σηκωνει το βλεμμα απο τα χαρτια και με κοιταει για μερικα δευτερολεπτα.
"Και πως θα δουλεψετε κυρια μου? Εχετε καποιον να σας κραταει το παιδι?"
Δεν εχω... φευγω με την υποσχεση οτι "θα με ειδοποιησουν" αλλα ξερω οτι δεν...

Το λαμπακι στο αυτοκινητο αναβει. Γρηγορα μηδενιζω τον δεικτη στο καντραν. Εχω 40 χλμ. Κλεινω το αιρ κοντισιον. Η μικρη απο πισω ζεσταινεται και γκρινιαζει... ουφ. Φτανω στον ΟΑΕΔ και ευτυχως σε πεντε λεπτα εχω τελιωσει, εχω ανανεωσει την καρτα ανεργιας μου.
Περναω απο τα Λιντλ και θυμαμαι οτι χρειαζομαι 45 πραγματα, ενα δευτερολεπτο πριν ο εγκεφαλος μου, μου θυμισει οτι εχω 40 λεπτα στο πορτοφολι μου. Ευτυχως που δεν εστριψα.

Βγαζω την μικρη απο το αμαξι και παροτι ειναι μουσκεμα στον ιδρωτα, μου χαμογελαει. Ευτυχως εχω πανες ακομα και το γαλα ειναι δωρεαν! Δικο μου!
Τον αλλον μηνα θα πρεπει να φαει... κρεας! Ποσο καιρο εχουμε να φαμε κρεας εμεις? Δεν εχει σημασια... κατι θα γινει. Να, τωρα αρχισα λιγακι με την φωτογραφια παλι!

Ολα θα πανε καλα... σε μερικα χρονια θα κοιταω πισω και θα γελαω.
Ελπιζω... μακαρι Θεε μου.
Ισως γινει κ το δικαστηριο και παρω τα χρηματα!!!

Ολα καλα θα πανε... ολα καλα...

Η κακοποιηση...

Θελω πολυ καιρο να μιλησω για αυτο. Τοσα χρονια ποτε δεν ειχα προβλημα με τον γραπτο λογο. Εγραφα απο πολυ μικρη και μιλαγα ελευθερα. Για την ζωη μου, για το διαζυγιο των γονιων μου, για την διαγνωση του γιου μου αργοτερα, ολα με την ελπιδα οτι καπου καποιος θα το διαβασει και θα βοηθηθει αλλα ταυτοχρονα ηταν λυτρωση και για εμενα, να τα βγαλω απο μεσα μου.
Ξερω οτι τις περισσοτερες φορες γραφω ποταμια για την λυπη μου οχι για την χαρα μου.
Βλεπετε, την χαρα μου την ΖΩ, την βλεπεις επανω μου κ γυρω μου... την λυπη μου, την στεναχωρια μου, τις φοβιες μου και πιο σημαντικο και δηλητηριωδες, τον θυμο μου, τα κλεινω μεσα μου.
Γιαυτο διαβαζετε πιο συχνα για την στεναχωρια μου παρα για την χαρα μου, οχι γιατι ειμαι μιζερος ανθρωπος, το αντιθετο λενε οσοι με ξερουν... αλλα καπως πρεπει και εγω να βγαλω απο μεσα μου κ ο μονος τροπος που βοηθαει ειναι αυτος.

Οσον ομως αφορα τα 14 χρονια σχεσης και γαμου με τον Γ. δυσκολευομαι να βγαλω λεξη. Ξερω οτι πρεπει, οτι θα ειναι λυτρωτικο...

*** Εχει πλεον περασει μια εβδομαδα απο τοτε που ξεκινησα αυτο το ποστ και δεν το εχω τελιωσει. Ποτε μου δεν ειχα προβλημα να γραψω αλλα προφανως εχω τωρα. Ηθελα να γραψω τι μου συνεβει και απλα δεν μπορω... προσπαθω να θυμηθω γεγονοτα και απλα "τραβαω κενο". Οι λεπτομερειες μου διαφευγουν. Ολα μοιαζουν σαν να συνεβησαν πριν μια αιωνιοτητα, σε μια αλλη ζωη, καποιας αλλης... Με προστατευει το μυαλο μου? Δεν συνεβησαν ποτε? Τι συμβαινει?

Θα σας πω ενα πραγμα.. Το πιο δυσκολο, το ΕΝΑ πραγμα που θα αλλαζα εαν γυρνουσα τον χρονο πισω θα ηταν αυτο: εφυγα απο 15 χρονια σχεσης και γαμου με τιποτα. Πηρα τα πραγματα των παιδιων, τα προσωπικα μου αντικειμενα και τιποτα αλλο. Μεγαλο λαθος!!
Στα 35 μου, με δυο παιδια, επρεπε να ξεκινησω απο το μηδεν χωρις να φταιω.
Γιατι? Εγω δουλεψα λιγοτερο για τα υλικα αγαθα μας? Πληρωσα λιγοτερους λογαριασμους, κουραστηκα λιγοτερο για εκεινο το ρημαδι το διαμερισμα που ειναι μονο στο ονομα του? Τα παιδια το δικαιουνται λιγοτερο αυριο μεθαυριο?

Θα διεκδηκουσα περισσοτερα. Ολα τα επιπλα (που πληρωσα παρεπιμπτοντως), ολα τα παιχνιδια και τα πραγματα των παιδιων. Νομιζα, λανθασμενα οπως αποδειχθηκε, οτι εαν του αφηνα τα υλικα αγαθα που τοσο αγαπαει, δεν θα με κυνηγουσε. Μεγαλο λαθος. Και δεν πηρα τιποτα και με κυνηγησε οσο δεν επαιρνε. Επρεπε να ακουσω την δικηγορο που μου ελεγε "γονατισε τον, αλλα βλεπετε δεν ειμαι τετοιος ανθρωπος.
Ετσι για μενα το εγκλημα του ειναι διπλο. Ναι ειναι απανθρωπο, σκληρο, απαραδεκτο να κανεις αυτα που μου εκανε, σε εναν ανθρωπο, σε οποιον ανθρωπο. Αλλα σε εναν ανθρωπο αγαθο, που μυγα δεν εχει πειραξει στην ζωη του, που κλαιει επειδη επεσε ενα χελιδονακι απο την φωλια του και το θρηνει... πρεπει να εισαι ενα συγκεκριμενο ειδος καθαρματος για να το κανεις αυτο.
Βαλε και τα δυο παιδακια... θελω να πιστευω οτι η Κολαση εχει ειδικο μερος για σκατοψυχους σαν εσενα..

Αυτα που δεν μπορει να κανει...

Μενοντας εγκυος στον Γιαννη, ξεκινησα ενα ταξιδι που δεν περιμενα ποτε να ξεκινησω. Για την ακριβεια για να μεινω εγκυος, ξεκινησα ενα ταξιδι που δεν πιστευα οτι θα ξεκινουσα. Υπογονιμοτητα, αποβολες, χημικες εγκυμοσυνες, προωροτητα, ειδικες αναγκες... ολα αυτα, που τα γνωριζα λογω εκπαιδευσης, αλλα που παντα πιστευα οτι συμβαινουν σε αλλους... και ομως συνεβησαν σε μενα!

Την στιγμη που γεννησα τον Γιαννη, απεκτησα ενα παιδι που δεν ηταν οπως φανταζομουν και ταυτοχρονα εγινα μια μαμα που επισης δεν φανταζομουν.
Δυστυχως ή ευτυχως η υπαρξη του νευροτυπικου διδυμου αδελφου του, ηταν ενα τεραστιο κινουμενο πλακατ συγκρισεων αλλα και αφυπνισης.
"Θα επρεπε να περπαταει τωρα", "Θα επρεπε να εχει μιλησει", "Δεν ξερει το ονομα του ακομα", "Δεν ξερει που ειναι τα ματια του ή τα μαλλια του", "Δεν φαινεται να με αναγνωριζει"...

Ξαφνικα ειχα ενα παιδακι που δεν ηταν σαν ολα τα αλλα και οσο μεγαλωνε, τοσο μεγαλωνε το χασμα μεταξυ του νευροτυπικου του αδελφου και εκεινου. Ξαφνικα η ζωη μου δεν ηταν οπως την ειχα φανταστει και οχι μονο αυτο, ειμουνα απο την πρωτη μερα διχασμενη αναμεσα στην ισορροπια ενος "κανονικου" παιδιου και ενος παιδιου με ειδικες αναγκες, κατι που οσο μεγαλωναν γινοτανε βρογχος να με πνιξει.
Δεν θα επρεπε να ειναι ετσι. Τα παιδια εγιναν απο δυο γονεις και ομως μονο ενας τα μεγαλωνε ουσιαστικα. Ο (πρωην) αντρας μου, μονιμως απων. Παντα με την δικαιολογια οτι δουλευει για να μας ζησει (περιεργως ομως ποτε δεν μου εδινε χρηματα). Ετσι τα περασα ολα μονη μου.

Για τα δικα μου παιδια, δεν υπηρχαν πολλα πρωινα σε παιδικες χαρες. Δεν παιζαμε με αλλα παιδακια. Καποια στιγμη εχασα την δυναμη να εξηγω και το βλεμμα λυπησης απο αλλες μαμαδες αρχισε να με εκνευριζει απιστευτα. Ετσι εγω και τα παιδακια μου, πηγαιναμε θεραπεια/σπιτι, σπιτι/θεραπεια και εγω προσπαθουσα να κρατησω μια ισορροπια αναμεσα στα δυο. Οσο μεγαλωναν και καταλαβαιναν, τοσο πιο δυσκολο γινονταν. Ο Γιαννης δεν μπορουσε να παιξει ποδοσφαιρο, ο Κωστης ομως ηθελε απεγνωσμενα και εγω δεν ειχα ατομο να μου απασχολησει τον Γιαννη για να παω τον Κωστη.
Με τα χρονια πηραν τους ρολους του μικρου και μεγαλου αδελφου και ας ηταν διδυμα. Το περιεργο ειναι οτι οι ρολοι αλλαζουν, ιδιως τωρα που ηρθε το μωρο.
Ο Γιαννης ξαφνικα δεν ειναι ο πιο μικροσωμος εδω μεσα και ειναι στ'αληθεια μεγαλος αδελφος. Ξαφνικα πηρε τα πανω του. Βλεπω το σωματακι του να αλλαζει, απο παιδακι να πηγαινει προς προ-εφηβος. Τα ποδαρακια του δεν ειναι πια σαν ξυλακια, οι ωμοι του ανοιξαν, τα χερια του μακρυναν.
Και ειναι υπεροχος μεγαλος αδελφος!!

Οταν ειμουνα εγκυος στην Μπου, μια προσευχη ειχα. Να ειναι οπως ολα τα αλλα παιδια. Δεν ευχομουν για το πιο εξυπνο, για το πιο ομορφο... δεν στεναχωριεμαι και δεν συγκρινω οταν ακουω αλλες μανουλες να λενε ποσο πιο μπροστα το δικο τους παιδακια επιασε ενα οροσημο, γιατι ο Γιαννης με εκανε μια αλλου ειδους μανουλα, οχι ανωτερη, απλα διαφορετικη. Ξερετε ποσο θαυμαστο εργο ειναι ενα πηδημα στον αερα? Ποσο απιστευτο ειναι το μυαλο σου να σκεφτεται κατι και τσουπ, το σωμα σου να ακολουθει και να το κανει πραξη? Την μια στιγμη σκεφτεσαι οτι εισαι στον αερα και την επομενη ΕΙΣΑΙ!!!
Για εσενα και εμενα και τους περισσοτερους, δεν το σκεφτομαστε καν. Για τις μαμαδες ομως των παιδιων με ειδικες αναγκες, ειναι κατι το θαυμαστο. Γιορτασα πιο πολυ το οτι ο γιος μου ανεβηκε σκαλες στα 4 του, απο οτι το πρωτο δοντακι...

Σημερα ο γιος μου κοντευει εννεα ετων. Εαν τον γνωρισεις θα δεις ενα χαρισματικο αγορακι. Κατα πασα πιθανοτητα, εαν δεν ξεκινησει τις στερεοτυπιες και δεν τρεξει, δεν θα καταλαβεις τιποτα. Λεω την ιστορια μας λιγοτερο και λιγοτερο αυτες τις μερες. Ο Γιαννης κανει ακομα θεραπειες και χρειαζεται ακομα βοηθεια σε καποιους τομεις που υστερει. Η διαγνωση της δυσλεξιας προστεθηκε στον μακρυ καταλογο, λες και χρειαζομασταν κατι ακομα!! Αλλα δεν μασαμε! Εδω πηγαμε απο το "δεν θα ζησει" στο "δεν θα περπατησει, δεν θα μιλησει, δεν θα καταλαβει" στο "δεν χρειαζεται ειδικο σχολειο" στο "η ευφυια του στα πεντε ετη ειναι συγκρισιμη με παιδιων 12 με 14 ετων".

Χαιρομαι οταν μου λες "εγω δεν βλεπω τιποτα" γιατι σημαινει οτι ολα εκεινα τα χαμενα πρωινα στις παιδικες χαρες, ολα εκεινα τα δακρυα (δικα του και δικα μου), τα αγρυπνα βραδια μπροστα στον υπολογιστη για ερευνα, τα ατελιωτα τηλεφωνηματα, οι χιλιαδες πορτες που εμειναν κλειστες (και οι λιγες που ανοιξαν!), ειχαν αποτελεσμα!

Εξαλλου κανεις δεν θελει να συστηνεται με αυτα που δεν μπορει να κανει.
"Γεια σου, δεν μπορω να κανω μαθηματικα, δεν μπορω να πλεξω, δεν μιλαω καλα Ιταλικα, δεν μπορω να τρεξω για πανω απο δυο λεπτα, δεν αντεχω την πολυκοσμια. Α ναι! Και με λενε Τινα."¨
Γιατι λοιπον οταν εσυ μου λες πως ο γιος μου δεν φαινεται να εχει κατι, εγω επιμενω να σου λεω τι δεν κανει καλα?
Γιατι ακομα χρειαζεται βοηθεια. Και αν πεις "οκ μεχρι εδω, καλα φαινεται" τοτε δεν θα του δωσεις την ωθηση να φτασει παραπανω.

Επαθα σοκ οταν μιλαγα με την θεραπευτρια του στο τελος αυτης της χρονιας, πριν εναν μηνα και εκεινη αρχισε να μιλαει για πραγματα οπως οτι ο Γιαννης θα επρεπε να μαθει να μετραει χρηματα για να μην τον κλεβουν "Για να ζησει οσο γινεται ανεξαρτητος". ΟΡΙΣΤΕ????? "Να φτασει εως εκει που μπορει", ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ???
Οχι καλη μου! Ο γιος μου θα καταφερει πολυ, πολυ ΠΟΛΥ περισσοτερα απο το να μην τον κλεβουν στα ρεστα. Και το "ως εκει που μπορει" δεν ειναι καθολου διαφορετικο απο το "ως εκει που μπορει" του δικου σου, νευροτυπικου παιδιου!!
Κανεις δεν θα βαλει ταβανι στο παιδι μου, σε κανενα παιδι μου... παντα θα τα σπρωχνω να τεντωνονται να πιασουν τα αστερια και θα τους μαθω να μην τα παρατανε ακομα και εαν εκεινα φαινομενικα ειναι αδυνατον να πιαστουν.
Εχω πιστη στα παιδια μου... ταβανια βαζουμε στα σπιτια μας και μονο εκει.

Και ο Γιαννης, αυτα που δεν μπορει να κανει? Μια μερα θα ειναι πολυ λιγα... μετρημενα στα δακτυλα... γιατι μπορει! Θα δειτε!

Ειναι η μαμα μου...

Ψαχνει απεγνωσμενα καποιον να την βοηθησει. Αιθανεται μονη της. Συνεχως ζηταει απο κατι, ποτε δεν ειναι αρκετα αυτα που εχει. Δοξα τω Θεω, δεν εχω ακουσει ποτε απο το στομα της.

Κρινει πανευκολα και σκληρα. Ολοι οι αλλοι φταινε, εκεινη ποτε, ειναι παντα το θυμα μιας κακιας δικηγορου, ενος κακου συζυγου, ενος ακαρδου πατερα, μιας αδιαφορης μανας και τωρα, αδιαφορων τεκνων.

"Βοηθηστε με" ακουω ξανα και ξανα και ξανα και ξανα. Απο την αλλη, εκεινη δεν βοηθαει ποτε. Οταν γεννουσα μου ζητησε χρηματα για να κρατησει δυο μερες τα παιδια.

Και ομως εαν την ρωτησεις, θυσιασε τα παντα για μας. Ευτυχως που εχω δυο αδελφια και ετσι επιβεβαιωνω τις αναμνησεις μου γιατι αλλιως θα νομιζα οτι ειμαι τρελλη. Τοσο διαφορετικες ιστοριες λεμε. Εγω θυμαμαι γκομενους ατελιωτους, ξυλο και φωνες, αδιαφορια και σκληρα λογια και εκεινη θυμαται οτι κλειστηκε στο σπιτι να μας μεγαλωσει.

Η ψυχολογος μου λεει οτι ολα μου τα προβληματα προερχονται απο εκεινην. Λογικο το βρισκω εφ'οσον μαζι της ζουσα εως τα 17, ταυτοχρονα ομως και τρομακτικο... ποσα περναμε στα παιδια μας, τι ευθυνη εχουμε Θεε μου οχι μονο απεναντι τους αλλα απεναντι και σε ολους οσους καποτε θα συσχετιθουν με τα σπλαχνα μας!!

Απο την μια θυμωνω απιστευτα μαζι της γιατι ειναι ενα τοξικο ατομο. Επιμενει και απαιτει και ανακατευεται για να περασει το δικο της.
Οταν ημουνα εξι χρονων, μου ειπε οτι εγω φταιω που χαλασα την ζωη της. Δεν με ηθελε βλεπετε (ειναι κατα της αντισυλληψης), και οταν πηγε για την τριτη αμβλωση στην σειρα σε ηλικια 19 ετων, ο γιατρος της ειπε οχι και "αναγκαστηκε" να παντρευτει τον πατερα μου.
Ετσι λοιπον της χαλασα την ζωη. Λογια πολυ σκληρα εχω ακουσει απο τα χειλη της ξανα και ξανα και ξανα. Και γιατι της μιλας ακομα θα με ρωτησετε? Γιατι η μητερα μου ειναι ατομο με ειδικες αναγκες. Ειναι μικρονοας.
Χαζη δεν ειναι! Απλα συμπεριφερεται και αντιλαμβανεται τον κοσμο σαν ενα παιδι 13 ετων. Δυστυχως ενα παιδι 13 ετων πολυυυυ κακομαθημενο και με μεγαλη γλωσσα. Το λαθος ολων γυρω της ειναι οτι προσπαθουμε να παμε με τα νερα της! Απο την μερα που γεννηθηκε γινεται αυτο με αποτελεσμα να εχουμε πλεον ενα σκατοπαιδο στα χερια μας.
Οταν την αφηνεις μονη της κανει απειρα λαθη. Χρειαζεται καποιον ελα ομως που δεν θελει. Να της παιρναμε τουλαχιστον μια βοηθο. Οχι... αντρα θελει! Που να της τα εχει και ολα ετοιμα.
Α ναι! Και με απειρααααα λεφτα!!

Μπορω να σας πω χιλιαδες ιστοριες απο το πως ηταν να μεγαλωνεις μαζι της μεχρι και σημερα. Μας εφαγε (εμενα και των δυο αδελφων μου) ολη την κληρονομια απο τον παππου μας γιατι ηταν λεει "δικοι της γονεις και εκεινη επρεπε να τα παρει ολα". Ενενηντα χιλιαδες ευρω σε 5 μηνες και οχι για να ξεχρεωσει ή κατι τετοιο... σε "μεγαλη ζωη". Και εγω παρακαλαγα για 1000 Ευρω δανεικα να κανω μαγνητικη το παιδακι μου, τον Γιαννη μου, γιατι δεν την καλυπτε η ασφαλεια (ειμασταν ακομα στην διαδικασια της διαγνωσης).

Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειναι μην γινω σαν αυτην... εγωιστρια και σκληρη. Ισως γιαυτο να θαβω τοσο βαθια τα θελω μου. Εχω παιδια, δεν εχω δικαιωμα στο "εγω" και στο "Θελω". Ποιος ξερει? Εγω πιστευω οτι γιαυτο το κανω.

Λενε οτι δεν διαλεγεις τους γονεις σου, και ειναι αληθεια. Μερικοι ομως ανθρωποι, δεν θα επρεπε να κανουν παιδια :( και αυτο αληθεια ειναι!