Μενοντας εγκυος στον Γιαννη, ξεκινησα ενα ταξιδι που δεν περιμενα ποτε να ξεκινησω. Για την ακριβεια για να μεινω εγκυος, ξεκινησα ενα ταξιδι που δεν πιστευα οτι θα ξεκινουσα. Υπογονιμοτητα, αποβολες, χημικες εγκυμοσυνες, προωροτητα, ειδικες αναγκες... ολα αυτα, που τα γνωριζα λογω εκπαιδευσης, αλλα που παντα πιστευα οτι συμβαινουν σε αλλους... και ομως συνεβησαν σε μενα!
Την στιγμη που γεννησα τον Γιαννη, απεκτησα ενα παιδι που δεν ηταν οπως φανταζομουν και ταυτοχρονα εγινα μια μαμα που επισης δεν φανταζομουν.
Δυστυχως ή ευτυχως η υπαρξη του νευροτυπικου διδυμου αδελφου του, ηταν ενα τεραστιο κινουμενο πλακατ συγκρισεων αλλα και αφυπνισης.
"Θα επρεπε να περπαταει τωρα", "Θα επρεπε να εχει μιλησει", "Δεν ξερει το ονομα του ακομα", "Δεν ξερει που ειναι τα ματια του ή τα μαλλια του", "Δεν φαινεται να με αναγνωριζει"...
Ξαφνικα ειχα ενα παιδακι που δεν ηταν σαν ολα τα αλλα και οσο μεγαλωνε, τοσο μεγαλωνε το χασμα μεταξυ του νευροτυπικου του αδελφου και εκεινου. Ξαφνικα η ζωη μου δεν ηταν οπως την ειχα φανταστει και οχι μονο αυτο, ειμουνα απο την πρωτη μερα διχασμενη αναμεσα στην ισορροπια ενος "κανονικου" παιδιου και ενος παιδιου με ειδικες αναγκες, κατι που οσο μεγαλωναν γινοτανε βρογχος να με πνιξει.
Δεν θα επρεπε να ειναι ετσι. Τα παιδια εγιναν απο δυο γονεις και ομως μονο ενας τα μεγαλωνε ουσιαστικα. Ο (πρωην) αντρας μου, μονιμως απων. Παντα με την δικαιολογια οτι δουλευει για να μας ζησει (περιεργως ομως ποτε δεν μου εδινε χρηματα). Ετσι τα περασα ολα μονη μου.
Για τα δικα μου παιδια, δεν υπηρχαν πολλα πρωινα σε παιδικες χαρες. Δεν παιζαμε με αλλα παιδακια. Καποια στιγμη εχασα την δυναμη να εξηγω και το βλεμμα λυπησης απο αλλες μαμαδες αρχισε να με εκνευριζει απιστευτα. Ετσι εγω και τα παιδακια μου, πηγαιναμε θεραπεια/σπιτι, σπιτι/θεραπεια και εγω προσπαθουσα να κρατησω μια ισορροπια αναμεσα στα δυο. Οσο μεγαλωναν και καταλαβαιναν, τοσο πιο δυσκολο γινονταν. Ο Γιαννης δεν μπορουσε να παιξει ποδοσφαιρο, ο Κωστης ομως ηθελε απεγνωσμενα και εγω δεν ειχα ατομο να μου απασχολησει τον Γιαννη για να παω τον Κωστη.
Με τα χρονια πηραν τους ρολους του μικρου και μεγαλου αδελφου και ας ηταν διδυμα. Το περιεργο ειναι οτι οι ρολοι αλλαζουν, ιδιως τωρα που ηρθε το μωρο.
Ο Γιαννης ξαφνικα δεν ειναι ο πιο μικροσωμος εδω μεσα και ειναι στ'αληθεια μεγαλος αδελφος. Ξαφνικα πηρε τα πανω του. Βλεπω το σωματακι του να αλλαζει, απο παιδακι να πηγαινει προς προ-εφηβος. Τα ποδαρακια του δεν ειναι πια σαν ξυλακια, οι ωμοι του ανοιξαν, τα χερια του μακρυναν.
Και ειναι υπεροχος μεγαλος αδελφος!!
Οταν ειμουνα εγκυος στην Μπου, μια προσευχη ειχα. Να ειναι οπως ολα τα αλλα παιδια. Δεν ευχομουν για το πιο εξυπνο, για το πιο ομορφο... δεν στεναχωριεμαι και δεν συγκρινω οταν ακουω αλλες μανουλες να λενε ποσο πιο μπροστα το δικο τους παιδακια επιασε ενα οροσημο, γιατι ο Γιαννης με εκανε μια αλλου ειδους μανουλα, οχι ανωτερη, απλα διαφορετικη. Ξερετε ποσο θαυμαστο εργο ειναι ενα πηδημα στον αερα? Ποσο απιστευτο ειναι το μυαλο σου να σκεφτεται κατι και τσουπ, το σωμα σου να ακολουθει και να το κανει πραξη? Την μια στιγμη σκεφτεσαι οτι εισαι στον αερα και την επομενη ΕΙΣΑΙ!!!
Για εσενα και εμενα και τους περισσοτερους, δεν το σκεφτομαστε καν. Για τις μαμαδες ομως των παιδιων με ειδικες αναγκες, ειναι κατι το θαυμαστο. Γιορτασα πιο πολυ το οτι ο γιος μου ανεβηκε σκαλες στα 4 του, απο οτι το πρωτο δοντακι...
Σημερα ο γιος μου κοντευει εννεα ετων. Εαν τον γνωρισεις θα δεις ενα χαρισματικο αγορακι. Κατα πασα πιθανοτητα, εαν δεν ξεκινησει τις στερεοτυπιες και δεν τρεξει, δεν θα καταλαβεις τιποτα. Λεω την ιστορια μας λιγοτερο και λιγοτερο αυτες τις μερες. Ο Γιαννης κανει ακομα θεραπειες και χρειαζεται ακομα βοηθεια σε καποιους τομεις που υστερει. Η διαγνωση της δυσλεξιας προστεθηκε στον μακρυ καταλογο, λες και χρειαζομασταν κατι ακομα!! Αλλα δεν μασαμε! Εδω πηγαμε απο το "δεν θα ζησει" στο "δεν θα περπατησει, δεν θα μιλησει, δεν θα καταλαβει" στο "δεν χρειαζεται ειδικο σχολειο" στο "η ευφυια του στα πεντε ετη ειναι συγκρισιμη με παιδιων 12 με 14 ετων".
Χαιρομαι οταν μου λες "εγω δεν βλεπω τιποτα" γιατι σημαινει οτι ολα εκεινα τα χαμενα πρωινα στις παιδικες χαρες, ολα εκεινα τα δακρυα (δικα του και δικα μου), τα αγρυπνα βραδια μπροστα στον υπολογιστη για ερευνα, τα ατελιωτα τηλεφωνηματα, οι χιλιαδες πορτες που εμειναν κλειστες (και οι λιγες που ανοιξαν!), ειχαν αποτελεσμα!
Εξαλλου κανεις δεν θελει να συστηνεται με αυτα που δεν μπορει να κανει.
"Γεια σου, δεν μπορω να κανω μαθηματικα, δεν μπορω να πλεξω, δεν μιλαω καλα Ιταλικα, δεν μπορω να τρεξω για πανω απο δυο λεπτα, δεν αντεχω την πολυκοσμια. Α ναι! Και με λενε Τινα."¨
Γιατι λοιπον οταν εσυ μου λες πως ο γιος μου δεν φαινεται να εχει κατι, εγω επιμενω να σου λεω τι δεν κανει καλα?
Γιατι ακομα χρειαζεται βοηθεια. Και αν πεις "οκ μεχρι εδω, καλα φαινεται" τοτε δεν θα του δωσεις την ωθηση να φτασει παραπανω.
Επαθα σοκ οταν μιλαγα με την θεραπευτρια του στο τελος αυτης της χρονιας, πριν εναν μηνα και εκεινη αρχισε να μιλαει για πραγματα οπως οτι ο Γιαννης θα επρεπε να μαθει να μετραει χρηματα για να μην τον κλεβουν "Για να ζησει οσο γινεται ανεξαρτητος". ΟΡΙΣΤΕ????? "Να φτασει εως εκει που μπορει", ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ???
Οχι καλη μου! Ο γιος μου θα καταφερει πολυ, πολυ ΠΟΛΥ περισσοτερα απο το να μην τον κλεβουν στα ρεστα. Και το "ως εκει που μπορει" δεν ειναι καθολου διαφορετικο απο το "ως εκει που μπορει" του δικου σου, νευροτυπικου παιδιου!!
Κανεις δεν θα βαλει ταβανι στο παιδι μου, σε κανενα παιδι μου... παντα θα τα σπρωχνω να τεντωνονται να πιασουν τα αστερια και θα τους μαθω να μην τα παρατανε ακομα και εαν εκεινα φαινομενικα ειναι αδυνατον να πιαστουν.
Εχω πιστη στα παιδια μου... ταβανια βαζουμε στα σπιτια μας και μονο εκει.
Και ο Γιαννης, αυτα που δεν μπορει να κανει? Μια μερα θα ειναι πολυ λιγα... μετρημενα στα δακτυλα... γιατι μπορει! Θα δειτε!
Την στιγμη που γεννησα τον Γιαννη, απεκτησα ενα παιδι που δεν ηταν οπως φανταζομουν και ταυτοχρονα εγινα μια μαμα που επισης δεν φανταζομουν.
Δυστυχως ή ευτυχως η υπαρξη του νευροτυπικου διδυμου αδελφου του, ηταν ενα τεραστιο κινουμενο πλακατ συγκρισεων αλλα και αφυπνισης.
"Θα επρεπε να περπαταει τωρα", "Θα επρεπε να εχει μιλησει", "Δεν ξερει το ονομα του ακομα", "Δεν ξερει που ειναι τα ματια του ή τα μαλλια του", "Δεν φαινεται να με αναγνωριζει"...
Ξαφνικα ειχα ενα παιδακι που δεν ηταν σαν ολα τα αλλα και οσο μεγαλωνε, τοσο μεγαλωνε το χασμα μεταξυ του νευροτυπικου του αδελφου και εκεινου. Ξαφνικα η ζωη μου δεν ηταν οπως την ειχα φανταστει και οχι μονο αυτο, ειμουνα απο την πρωτη μερα διχασμενη αναμεσα στην ισορροπια ενος "κανονικου" παιδιου και ενος παιδιου με ειδικες αναγκες, κατι που οσο μεγαλωναν γινοτανε βρογχος να με πνιξει.
Δεν θα επρεπε να ειναι ετσι. Τα παιδια εγιναν απο δυο γονεις και ομως μονο ενας τα μεγαλωνε ουσιαστικα. Ο (πρωην) αντρας μου, μονιμως απων. Παντα με την δικαιολογια οτι δουλευει για να μας ζησει (περιεργως ομως ποτε δεν μου εδινε χρηματα). Ετσι τα περασα ολα μονη μου.
Για τα δικα μου παιδια, δεν υπηρχαν πολλα πρωινα σε παιδικες χαρες. Δεν παιζαμε με αλλα παιδακια. Καποια στιγμη εχασα την δυναμη να εξηγω και το βλεμμα λυπησης απο αλλες μαμαδες αρχισε να με εκνευριζει απιστευτα. Ετσι εγω και τα παιδακια μου, πηγαιναμε θεραπεια/σπιτι, σπιτι/θεραπεια και εγω προσπαθουσα να κρατησω μια ισορροπια αναμεσα στα δυο. Οσο μεγαλωναν και καταλαβαιναν, τοσο πιο δυσκολο γινονταν. Ο Γιαννης δεν μπορουσε να παιξει ποδοσφαιρο, ο Κωστης ομως ηθελε απεγνωσμενα και εγω δεν ειχα ατομο να μου απασχολησει τον Γιαννη για να παω τον Κωστη.
Με τα χρονια πηραν τους ρολους του μικρου και μεγαλου αδελφου και ας ηταν διδυμα. Το περιεργο ειναι οτι οι ρολοι αλλαζουν, ιδιως τωρα που ηρθε το μωρο.
Ο Γιαννης ξαφνικα δεν ειναι ο πιο μικροσωμος εδω μεσα και ειναι στ'αληθεια μεγαλος αδελφος. Ξαφνικα πηρε τα πανω του. Βλεπω το σωματακι του να αλλαζει, απο παιδακι να πηγαινει προς προ-εφηβος. Τα ποδαρακια του δεν ειναι πια σαν ξυλακια, οι ωμοι του ανοιξαν, τα χερια του μακρυναν.
Και ειναι υπεροχος μεγαλος αδελφος!!
Οταν ειμουνα εγκυος στην Μπου, μια προσευχη ειχα. Να ειναι οπως ολα τα αλλα παιδια. Δεν ευχομουν για το πιο εξυπνο, για το πιο ομορφο... δεν στεναχωριεμαι και δεν συγκρινω οταν ακουω αλλες μανουλες να λενε ποσο πιο μπροστα το δικο τους παιδακια επιασε ενα οροσημο, γιατι ο Γιαννης με εκανε μια αλλου ειδους μανουλα, οχι ανωτερη, απλα διαφορετικη. Ξερετε ποσο θαυμαστο εργο ειναι ενα πηδημα στον αερα? Ποσο απιστευτο ειναι το μυαλο σου να σκεφτεται κατι και τσουπ, το σωμα σου να ακολουθει και να το κανει πραξη? Την μια στιγμη σκεφτεσαι οτι εισαι στον αερα και την επομενη ΕΙΣΑΙ!!!
Για εσενα και εμενα και τους περισσοτερους, δεν το σκεφτομαστε καν. Για τις μαμαδες ομως των παιδιων με ειδικες αναγκες, ειναι κατι το θαυμαστο. Γιορτασα πιο πολυ το οτι ο γιος μου ανεβηκε σκαλες στα 4 του, απο οτι το πρωτο δοντακι...
Σημερα ο γιος μου κοντευει εννεα ετων. Εαν τον γνωρισεις θα δεις ενα χαρισματικο αγορακι. Κατα πασα πιθανοτητα, εαν δεν ξεκινησει τις στερεοτυπιες και δεν τρεξει, δεν θα καταλαβεις τιποτα. Λεω την ιστορια μας λιγοτερο και λιγοτερο αυτες τις μερες. Ο Γιαννης κανει ακομα θεραπειες και χρειαζεται ακομα βοηθεια σε καποιους τομεις που υστερει. Η διαγνωση της δυσλεξιας προστεθηκε στον μακρυ καταλογο, λες και χρειαζομασταν κατι ακομα!! Αλλα δεν μασαμε! Εδω πηγαμε απο το "δεν θα ζησει" στο "δεν θα περπατησει, δεν θα μιλησει, δεν θα καταλαβει" στο "δεν χρειαζεται ειδικο σχολειο" στο "η ευφυια του στα πεντε ετη ειναι συγκρισιμη με παιδιων 12 με 14 ετων".
Χαιρομαι οταν μου λες "εγω δεν βλεπω τιποτα" γιατι σημαινει οτι ολα εκεινα τα χαμενα πρωινα στις παιδικες χαρες, ολα εκεινα τα δακρυα (δικα του και δικα μου), τα αγρυπνα βραδια μπροστα στον υπολογιστη για ερευνα, τα ατελιωτα τηλεφωνηματα, οι χιλιαδες πορτες που εμειναν κλειστες (και οι λιγες που ανοιξαν!), ειχαν αποτελεσμα!
Εξαλλου κανεις δεν θελει να συστηνεται με αυτα που δεν μπορει να κανει.
"Γεια σου, δεν μπορω να κανω μαθηματικα, δεν μπορω να πλεξω, δεν μιλαω καλα Ιταλικα, δεν μπορω να τρεξω για πανω απο δυο λεπτα, δεν αντεχω την πολυκοσμια. Α ναι! Και με λενε Τινα."¨
Γιατι λοιπον οταν εσυ μου λες πως ο γιος μου δεν φαινεται να εχει κατι, εγω επιμενω να σου λεω τι δεν κανει καλα?
Γιατι ακομα χρειαζεται βοηθεια. Και αν πεις "οκ μεχρι εδω, καλα φαινεται" τοτε δεν θα του δωσεις την ωθηση να φτασει παραπανω.
Επαθα σοκ οταν μιλαγα με την θεραπευτρια του στο τελος αυτης της χρονιας, πριν εναν μηνα και εκεινη αρχισε να μιλαει για πραγματα οπως οτι ο Γιαννης θα επρεπε να μαθει να μετραει χρηματα για να μην τον κλεβουν "Για να ζησει οσο γινεται ανεξαρτητος". ΟΡΙΣΤΕ????? "Να φτασει εως εκει που μπορει", ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ???
Οχι καλη μου! Ο γιος μου θα καταφερει πολυ, πολυ ΠΟΛΥ περισσοτερα απο το να μην τον κλεβουν στα ρεστα. Και το "ως εκει που μπορει" δεν ειναι καθολου διαφορετικο απο το "ως εκει που μπορει" του δικου σου, νευροτυπικου παιδιου!!
Κανεις δεν θα βαλει ταβανι στο παιδι μου, σε κανενα παιδι μου... παντα θα τα σπρωχνω να τεντωνονται να πιασουν τα αστερια και θα τους μαθω να μην τα παρατανε ακομα και εαν εκεινα φαινομενικα ειναι αδυνατον να πιαστουν.
Εχω πιστη στα παιδια μου... ταβανια βαζουμε στα σπιτια μας και μονο εκει.
Και ο Γιαννης, αυτα που δεν μπορει να κανει? Μια μερα θα ειναι πολυ λιγα... μετρημενα στα δακτυλα... γιατι μπορει! Θα δειτε!
No comments:
Post a Comment