Θελω πολυ καιρο να μιλησω για αυτο. Τοσα χρονια ποτε δεν ειχα προβλημα με τον γραπτο λογο. Εγραφα απο πολυ μικρη και μιλαγα ελευθερα. Για την ζωη μου, για το διαζυγιο των γονιων μου, για την διαγνωση του γιου μου αργοτερα, ολα με την ελπιδα οτι καπου καποιος θα το διαβασει και θα βοηθηθει αλλα ταυτοχρονα ηταν λυτρωση και για εμενα, να τα βγαλω απο μεσα μου.
Ξερω οτι τις περισσοτερες φορες γραφω ποταμια για την λυπη μου οχι για την χαρα μου.
Βλεπετε, την χαρα μου την ΖΩ, την βλεπεις επανω μου κ γυρω μου... την λυπη μου, την στεναχωρια μου, τις φοβιες μου και πιο σημαντικο και δηλητηριωδες, τον θυμο μου, τα κλεινω μεσα μου.
Γιαυτο διαβαζετε πιο συχνα για την στεναχωρια μου παρα για την χαρα μου, οχι γιατι ειμαι μιζερος ανθρωπος, το αντιθετο λενε οσοι με ξερουν... αλλα καπως πρεπει και εγω να βγαλω απο μεσα μου κ ο μονος τροπος που βοηθαει ειναι αυτος.
Οσον ομως αφορα τα 14 χρονια σχεσης και γαμου με τον Γ. δυσκολευομαι να βγαλω λεξη. Ξερω οτι πρεπει, οτι θα ειναι λυτρωτικο...
*** Εχει πλεον περασει μια εβδομαδα απο τοτε που ξεκινησα αυτο το ποστ και δεν το εχω τελιωσει. Ποτε μου δεν ειχα προβλημα να γραψω αλλα προφανως εχω τωρα. Ηθελα να γραψω τι μου συνεβει και απλα δεν μπορω... προσπαθω να θυμηθω γεγονοτα και απλα "τραβαω κενο". Οι λεπτομερειες μου διαφευγουν. Ολα μοιαζουν σαν να συνεβησαν πριν μια αιωνιοτητα, σε μια αλλη ζωη, καποιας αλλης... Με προστατευει το μυαλο μου? Δεν συνεβησαν ποτε? Τι συμβαινει?
Θα σας πω ενα πραγμα.. Το πιο δυσκολο, το ΕΝΑ πραγμα που θα αλλαζα εαν γυρνουσα τον χρονο πισω θα ηταν αυτο: εφυγα απο 15 χρονια σχεσης και γαμου με τιποτα. Πηρα τα πραγματα των παιδιων, τα προσωπικα μου αντικειμενα και τιποτα αλλο. Μεγαλο λαθος!!
Στα 35 μου, με δυο παιδια, επρεπε να ξεκινησω απο το μηδεν χωρις να φταιω.
Γιατι? Εγω δουλεψα λιγοτερο για τα υλικα αγαθα μας? Πληρωσα λιγοτερους λογαριασμους, κουραστηκα λιγοτερο για εκεινο το ρημαδι το διαμερισμα που ειναι μονο στο ονομα του? Τα παιδια το δικαιουνται λιγοτερο αυριο μεθαυριο?
Θα διεκδηκουσα περισσοτερα. Ολα τα επιπλα (που πληρωσα παρεπιμπτοντως), ολα τα παιχνιδια και τα πραγματα των παιδιων. Νομιζα, λανθασμενα οπως αποδειχθηκε, οτι εαν του αφηνα τα υλικα αγαθα που τοσο αγαπαει, δεν θα με κυνηγουσε. Μεγαλο λαθος. Και δεν πηρα τιποτα και με κυνηγησε οσο δεν επαιρνε. Επρεπε να ακουσω την δικηγορο που μου ελεγε "γονατισε τον, αλλα βλεπετε δεν ειμαι τετοιος ανθρωπος.
Ετσι για μενα το εγκλημα του ειναι διπλο. Ναι ειναι απανθρωπο, σκληρο, απαραδεκτο να κανεις αυτα που μου εκανε, σε εναν ανθρωπο, σε οποιον ανθρωπο. Αλλα σε εναν ανθρωπο αγαθο, που μυγα δεν εχει πειραξει στην ζωη του, που κλαιει επειδη επεσε ενα χελιδονακι απο την φωλια του και το θρηνει... πρεπει να εισαι ενα συγκεκριμενο ειδος καθαρματος για να το κανεις αυτο.
Βαλε και τα δυο παιδακια... θελω να πιστευω οτι η Κολαση εχει ειδικο μερος για σκατοψυχους σαν εσενα..
Ξερω οτι τις περισσοτερες φορες γραφω ποταμια για την λυπη μου οχι για την χαρα μου.
Βλεπετε, την χαρα μου την ΖΩ, την βλεπεις επανω μου κ γυρω μου... την λυπη μου, την στεναχωρια μου, τις φοβιες μου και πιο σημαντικο και δηλητηριωδες, τον θυμο μου, τα κλεινω μεσα μου.
Γιαυτο διαβαζετε πιο συχνα για την στεναχωρια μου παρα για την χαρα μου, οχι γιατι ειμαι μιζερος ανθρωπος, το αντιθετο λενε οσοι με ξερουν... αλλα καπως πρεπει και εγω να βγαλω απο μεσα μου κ ο μονος τροπος που βοηθαει ειναι αυτος.
Οσον ομως αφορα τα 14 χρονια σχεσης και γαμου με τον Γ. δυσκολευομαι να βγαλω λεξη. Ξερω οτι πρεπει, οτι θα ειναι λυτρωτικο...
*** Εχει πλεον περασει μια εβδομαδα απο τοτε που ξεκινησα αυτο το ποστ και δεν το εχω τελιωσει. Ποτε μου δεν ειχα προβλημα να γραψω αλλα προφανως εχω τωρα. Ηθελα να γραψω τι μου συνεβει και απλα δεν μπορω... προσπαθω να θυμηθω γεγονοτα και απλα "τραβαω κενο". Οι λεπτομερειες μου διαφευγουν. Ολα μοιαζουν σαν να συνεβησαν πριν μια αιωνιοτητα, σε μια αλλη ζωη, καποιας αλλης... Με προστατευει το μυαλο μου? Δεν συνεβησαν ποτε? Τι συμβαινει?
Θα σας πω ενα πραγμα.. Το πιο δυσκολο, το ΕΝΑ πραγμα που θα αλλαζα εαν γυρνουσα τον χρονο πισω θα ηταν αυτο: εφυγα απο 15 χρονια σχεσης και γαμου με τιποτα. Πηρα τα πραγματα των παιδιων, τα προσωπικα μου αντικειμενα και τιποτα αλλο. Μεγαλο λαθος!!
Στα 35 μου, με δυο παιδια, επρεπε να ξεκινησω απο το μηδεν χωρις να φταιω.
Γιατι? Εγω δουλεψα λιγοτερο για τα υλικα αγαθα μας? Πληρωσα λιγοτερους λογαριασμους, κουραστηκα λιγοτερο για εκεινο το ρημαδι το διαμερισμα που ειναι μονο στο ονομα του? Τα παιδια το δικαιουνται λιγοτερο αυριο μεθαυριο?
Θα διεκδηκουσα περισσοτερα. Ολα τα επιπλα (που πληρωσα παρεπιμπτοντως), ολα τα παιχνιδια και τα πραγματα των παιδιων. Νομιζα, λανθασμενα οπως αποδειχθηκε, οτι εαν του αφηνα τα υλικα αγαθα που τοσο αγαπαει, δεν θα με κυνηγουσε. Μεγαλο λαθος. Και δεν πηρα τιποτα και με κυνηγησε οσο δεν επαιρνε. Επρεπε να ακουσω την δικηγορο που μου ελεγε "γονατισε τον, αλλα βλεπετε δεν ειμαι τετοιος ανθρωπος.
Ετσι για μενα το εγκλημα του ειναι διπλο. Ναι ειναι απανθρωπο, σκληρο, απαραδεκτο να κανεις αυτα που μου εκανε, σε εναν ανθρωπο, σε οποιον ανθρωπο. Αλλα σε εναν ανθρωπο αγαθο, που μυγα δεν εχει πειραξει στην ζωη του, που κλαιει επειδη επεσε ενα χελιδονακι απο την φωλια του και το θρηνει... πρεπει να εισαι ενα συγκεκριμενο ειδος καθαρματος για να το κανεις αυτο.
Βαλε και τα δυο παιδακια... θελω να πιστευω οτι η Κολαση εχει ειδικο μερος για σκατοψυχους σαν εσενα..
No comments:
Post a Comment